सप्तरंगी रंगले किरणांत जे नित भास्कराच्या
एक मी आभाळ आहे ठेविले पंखांत माझ्या
चांदण्याने बहरले जे रात्रसमयी पौर्णिमेच्या
एक मी आभाळ आहे ठेविले पंखांत माझ्या
वर्षवी मेघांमधुन जे अमृताते चातकाच्या
एक मी आभाळ आहे ठेविले पंखांत माझ्या
छ्त्र जे सर्वां तयांचे, आप्त ना विश्वामध्ये ज्यां
एक मी आभाळ आहे ठेविले पंखांत माझ्या
विरळ परी विस्तीर्णही जे, थांग नच लागे जयाचा
एक मी आभाळ आहे ठेविले पंखांत माझ्या
सांगते मज, "हे न क्षितिज, न बिंदु तुझिया थांबण्याचा"
"एक मी आभाळ आहे ठेविले पंखात माझ्या" ही ओळ एके ठिकाणी वाचली व त्यावरून कविता सुचली. इंटरनेटवर शोधल्यावर कळलं की ही ओळ चंद्रशेखर सानेकर यांच्या "स्पंदने या माणसांची" या ग़ज़लेतल्या एका शेरात आहे. असो. कविता रचली तेव्हा सानेकरांची ग़ज़ल वाचलेली नव्हती तसंच माझ्या कवितेचा आशयही त्या ग़ज़लेहून भिन्न आहे. तरीसुद्धा अप्रत्यक्षरीत्या त्यांच्या ग़ज़लेमुळेच ही कविता करण्यास मला प्रेरणा मिळाली आहे, त्यामुळे इथे ते नमूद करणं आवश्यक वाटतं.
3 comments:
सुंदरच प्रशांत शेवटच्या दोन ओळी तर खासच.
सांगते मज ,"हे क्षितिज,न बिंदु तुझिया थांबण्याचा।
प्रेरक.
nice!
सुन्दर!
Post a Comment